Orzecznictwo | Organ podatkowy musi w sposób pełny i jednoznaczny wykazać, że podatnik działał z zamiarem osiągnięcia korzyści w ramach tzw. karuzeli podatkowej
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 30 stycznia 2018 roku (sygn. VIII SA/Wa 830/17) orzekł, że uzasadnione podejrzenie, iż podatnik mógł brać udział w oszustwach podatkowych nie jest okolicznością wystarczającą, aby obciążyć go za skutki czynności podejmowanych przez kontrahentów, jeśli okażą się one bezprawne.
W przedmiotowej sprawie organ podatkowy, po przeprowadzeniu kontroli, wykazał pewne czynności faktyczne podatnika mogące budzić uzasadnione wątpliwości, co do ich zgodności z prawem. Jednocześnie jednak nie wskazał na świadome i celowe działania w celu popełnienia oszustwa i osiągnięcia korzyści podatkowej. Zdaniem Sądu, w takiej sytuacji fiskus nie powinien podejmować decyzji na niekorzyść podatnika.
W uzasadnieniu swojego stanowiska WSA wskazał: „Stanowisko wyrażone przez w. i polską administrację podatkową odnośnie do tego, że istnieje uzasadnione podejrzenie, iż K. […]. mogła brać udział w oszustwach podatkowych, jest okolicznością niewystarczającą do tego, aby obciążyć skarżącego odpowiedzialnością za skutki ewentualnie bezprawnych czynności podejmowanych przez tego kontrahenta lub jego kontrahenta.”
Treść przedmiotowego rozstrzygnięcia wskazuje na pewien kierunek, jaki mogą obrać podatnicy broniąc się przed zarzutem nierzetelnej weryfikacji kontrahenta. Treść wyroku implikuje bowiem wniosek, iż samo wykazanie, że część podmiotów uczestniczących jako pośrednicy w transakcji nie zostało dobrze zweryfikowanych przez podatnika, nie jest wystarczającą przesłanką do wydania decyzji na jego niekorzyść. Zdaniem WSA należy sprawdzić wszystkie podmioty powiązane z kontrahentem / podatnikiem, które uczestniczą w tej transakcji, a nie np. tylko dostawcę.
Powyższy wyrok jest przykładem kontynuowania przez sądy korzystnej dla podatnika linii orzeczniczej, zobowiązującej organy podatkowe do wykazania, że oceniły sytuację podatnika na podstawie całości stanu faktycznego oraz udowodnienia, że podatnik nie dochował należytej staranności w weryfikacji kontrahenta.
