Zadośćuczynienie za zmarnowany urlop

Wskutek przedstawionego przez Sąd Okręgowy w Radomiu zagadnienia prawnego, Sąd Najwyższy wypowiedział się w kwestii odpowiedzialności biura podróży za „zmarnowany urlop”, gdy warunki faktyczne, zastane przez klientów, daleko odbiegają od zawartych w pierwotnej ofercie. Powodowie, poza odszkodowaniem za szkodę majątkową, dochodzili również zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego w postaci „prawa do czerpania satysfakcji z zakupionej imprezy turystycznej” i „udanego urlopu”.  

ODPOWIEDZIALNOŚĆ ORGANIZATORA IMPREZ TURYSTYCZNYCH

O doniosłości zagadnienia odpowiedzialności organizatora imprez turystycznych świadczy treść dyrektywy 90/314 EWG, która została zaimplementowana do naszego systemu prawnego, a sama nakłada na biuro większe obowiązki, niż tradycyjna kodeksowa regulacja odpowiedzialności kontraktowej.

Wydaje się, że Sąd Najwyższy, przychylając się do stanowiska powodów, poprzez wywodzenie, ze wspomnianego powyżej art. 11a ust. 1, odpowiedzialności organizatora za krzywdę, pozwala niejako porównać tę instytucję do kwestii dochodzenia zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych z art. 24 k.c. W analizowanym stanie faktycznym sąd orzekający badał krzywdę powstałą wskutek naruszenia dobra osobistego poszkodowanego, a następnie subiektywnie wycenił ją na określoną kwotę. Pewnym ułatwieniem mogłaby być analiza zaczerpniętej z prawa niemieckiego tabeli frankfurckiej, którą aktualnie stosują polskie biura podróży. Wyszczególniono tam procentowe „widełki”, jakie należy przyznać Poszkodowanemu za wystąpienie określonych czynników.

UNIDROIT

Zasadność wykładni zastosowanej przez Sąd Najwyższy potwierdza UNIDROIT – zbiór zasad międzynarodowych umów handlowych. Zgodnie z art. 7.4.2. ww. zbioru, „wierzyciel ma prawo do pełnego naprawienia szkody z tytułu niewykonania zobowiązania (…) może mieć również charakter niemajątkowy i obejmować na przykład cierpnie fizyczne oraz psychiczne”.

Zasadnym się wydaje w takim razie odniesienie tego również do umów turystycznych, zwłaszcza biorąc pod uwagę jak wiele trudu może kosztować uzyskanie w zakładzie pracy zgody na urlop w określonym terminie i jego – co do zasady – niemożność ponownego wykorzystania w przypadku niewywiązania się z umowy przez biuro.

W związku z powyższym, spodziewać się należy nie tylko zwiększonej świadomości pokrzywdzonych przez nieuczciwie postępujące biura podróży, ale i częstszego występowania z żądaniem zasądzenia zadośćuczynienia wskutek takiego zachowania.

***

 1. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2010 roku (III CZP 79/10)

 2. przepis art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (jedn. tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.)