Koniec sporów o paliwo do auta służbowego wykorzystywanego prywatnie

Sporny przepis

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy PIT, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm(3),
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm(3).

Na tle powyższej regulacji, praktycznie od momentu jej wprowadzenia, czyli od 1 stycznia 2015 roku, trwały spory pomiędzy przedsiębiorcami a organami podatkowymi o zakres wydatków objętych tym przepisem. W praktyce toczyły się one głównie o to, czy wydatki na paliwo do auta służbowego wykorzystywanego prywatnie przez pracownika mieszczą się we wskazanej kwocie 250 zł lub 400 zł czy też zapewnienie takiego paliwa pracownikowi wiąże się z koniecznością naliczenia u niego dodatkowego przychodu. 

Stanowisko organów podatkowych…

Organy podatkowe w zasadzie od początku uznawały, że paliwo pozostaje poza zakresem kwot wskazanych w art. 12 ust. 2a ustawy PIT. Zdaniem fiskusa, ustawodawca określając wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia wyraźnie zaakcentował, że jest to świadczenie, które przysługuje pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, nie zaś z tytułu eksploatacji tego samochodu. Z powołanego powyżej przepisu wynika, w jego ocenie, że wartość ww. świadczenia została ustalona w związku z oddaniem tego samochodu pracownikowi do używania – bezpłatnie – dla celów prywatnych. Ustawodawca przepisem tym nie objął wszystkich kosztów związanych z używaniem/eksploatacją samochodów służbowych w celach prywatnych pracownika. Dodatkowo, w ocenie organów podatkowych, przy udostępnianiu nieodpłatnie przez pracodawcę samochodów służbowych pracownikom niejednokrotnie cena samego paliwa zakupionego przez pracodawcę do celów prywatnych pracownika mogłaby znacznie przekraczać wartość ryczałtu za używanie samochodu wskazanego w art. 12 ust. 2a ustawy PIT, co stałoby w sprzeczności z uregulowaniami zawartymi w tym przepisie.

Z tego względu organy podatkowe uznawały, że przedmiotowa regulacja nie obejmuje swoim zakresem kosztów zużytego paliwa (a także opłat parkingowych czy opłat za przejazdy autostradą), które to stanowią dodatkowe nieodpłatne świadczenie od którego należy naliczyć dodatkowy przychód (tak m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 września 2019 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.369.2019.1.LS). 

…odmienne od stanowiska sądów

Całkowicie inaczej kwestię tą już od dłuższego czasu postrzegały wojewódzkie sądy administracyjne oraz NSA, uchylając w wydawanych wyrokach niekorzystne interpretacje podatkowe, stwierdzające konieczność rozpoznania dodatkowego przychodu od paliwa. Przykładowo, w jednym z najnowszych wyroków¹ NSA uznał m.in., że rozwiązanie wskazujące na wyłączenie paliwa z wydatków związanych z użytkowaniem samochodu służbowego, tj. wskazujące na jego odrębność, stanowiłoby dalsze skomplikowanie w zakresie prowadzenia niezbędnych ewidencji. To z kolei niweczyłoby ideę ryczałtu i założonego nią celu. Art. 12 ust. 2a ustawy PIT w ocenie sądu nie daje podstaw do różnicowania dla celów podatkowych kosztów, które mogą być objęte ryczałtem od tych, których ryczałt nie obejmuje (paliwo). Powyższe prowadzi do wniosku, że brzmienie powyższej regulacji w pełni uzasadnia wykładnię, że ryczałtowa wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje wszelkie koszty eksploatacji, w tym również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi odrębnego świadczenia.

Interpretacja ogólna – paliwo tak, parking i autostrada nie 

Utrwalona linia orzecznicza w przedmiotowym zakresie ostatecznie skłoniła Ministra Finansów do wydania interpretacji ogólnej rozstrzygającej omawiany problem. Minister Finansów wskazał m.in. że:

Przyjmując zatem argumentację zawartą w jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych w zakresie interpretacji art. 12 ust. 2a ustawy PIT, należy stwierdzić, że ryczałtowo określona w tym przepisie wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje ponoszone przez pracodawcę koszty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, przykładowo takie jak: paliwo, ubezpieczenie, wymiana opon, bieżące naprawy, okresowe przeglądy, które zakład pracy – jako właściciel samochodu – musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym.

Używanie tak udostępnionego samochodu czasami wiąże się z dodatkowymi kosztami, takimi jak opłaty parkingowe, czy opłaty za przejazdy autostradą, które nie mogą być uznawane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a ustawy PIT. Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że chodzi o świadczenie związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czy z oddaniem do używania – bezpłatnie – dla celów prywatnych), a nie wszelkimi pochodnymi kosztami związanymi z podróżą samochodem udostępnionym do wykorzystywania w celach prywatnych.

Jak zatem wynika z powyższego, Minister Finansów w końcu zaakceptował stanowiska sądów administracyjnych w zakresie uwzględnienia w ryczałcie z art. 12 ust. 2a ustawy PIT także kosztów paliwa zużywanego przez pracownika podczas jazd prywatnych. Organy podatkowe przestaną zatem wydawać niekorzystne interpretacje w przedmiotowym zakresie. Udostępnianie auta służbowego pracownikowi wraz z paliwem nie będzie się zatem wiązać z koniecznością rozpoznania u pracownika dodatkowego przychodu (wykraczającego poza ryczałt z art. 12 ust. 2a ustawy PIT)  z tego tytułu. 

Należy przy tym pamiętać, że w interpretacji za objętych ryczałtem nie uznano wydatków na parking czy autostradę. Jeżeli zatem pracodawca finansuje tego typu wydatki pracownikom, to zgodnie z interpretacją ogólną, powinien naliczyć dodatkowy przychód. 

 ¹Wyrok NSA z 22 lipca 2020 r., II FSK 1116/18